منو تو آغوشت بگیر خدا ، می خوام بخوابم

تولد" بزرگترین، با شکوه‌ترین و بحرانی‌ترین

 لحظه زندگی و قدیمی‌ترین تجربه بشری است

چه لطیف است حس آغازی ذوباره

و چه زیباست رسیدن دوباره به روز زیبای آغاز تنفس

و چه اندازه عجیب است روز ابتدای بودن

. چه اندازه شیرین است امروز

روز میلاذ روز من

روزی که من آغاز شدم

تولدم مبارک

مهربانم

حال که میلاد تو فرا رسیده

با شاخه ای گل به سویت رهسپارم

تا همراه شاپرکان و چکاوکان نغمه شادباش سر دهم

و عاشقانه فریاد زنم

میلادت مبارک

سراب رد پای تو کجای جاده پیده شد

کجا دستا تو گم کردم که پایان من اینجا شد

کجای قصه خوابیدی که من تو گریه بیدارم

که هر شب حرم دستاتو به آغوشم بدهکارم

تو با دلتنگیای من تو با این جاده همدستی

تظاهر کن ازم دوری تظاهر میکنم هستی

تو آهنگ سکوت تو به دنبال یه تسکینم

صدایی تو جهانم نیست فقط تصویر میبینم

یه حسی از تو در من هست که میدونم تو رو دارم

واسه برگشتنت هر شب درارو باز میزارم

باورم شد رفتن تو

به راه افتاده ام

در جاده دلتنگی و بی قراری هایم

جاده بارانی ایست

و صدای قدم هایم سکوت این بیراهه را میشکند

دلم رضای رفتن نمیداد

دلم هنوز هم پیش تو بود

ولی

در را برایم باز کردی و با بی رحمانه ترین جملات ممکن

از رفتنم گفتی و از خستگی حضورم

نجوای دلت برایم باز تکرار میشود

خسته شدی از من

چاره ای نیست

میروم از کنارت

تنهایت میگذارم با تمام احساسات پاکت

پای رفتن در من نیست

ولی دل ماندن هم ندارم

به خدا میسپارم دست هایت را

دست هایی که روزی پناهگاه امنی برای تنهایی هایم بود

و باز زیر گوشت نجوا کنان میگویم

هنوز هم دوستت دارم

به خدا مبسپارمت !!!